"Bu yemeği yemek istemiyorum" dedi küçük kız. Annesi fısıldadı: "Ev sahibine ayıp olur ye"
"Halam beni öpsün istemiyorum" dedi başka bir gün küçük kız. Annesi yine fısıldadı "Halan yanlış anlar öptür"
"Babamın aldığı bu tokayı beğenmedim" dedi yine küçük kız bir gün. Annesi yine fısıldadı: "Baban üzülür tak"
Aradan yıllar geçti küçük kız büyüdü; eş, anne, teyze, hala, gelin, görümce oldu. Hayatta birçok rol aldı ama mutlu olamadı çünkü hep birilerine ayıp olacak diye sevmediğini sevmedim, beğenmediğini beğenmedim, kırılığına kırıldım, kızdığına öfkelendim diyemedi. Çünkü ne zaman diyecek olsa fısıltılar geldi hep aklına. Ayıp olur, üzülür, yanlış anlar....
Başkalarının duygu ve düşünceleri çocuklarımızın duygu ve düşüncelerinden daha değerli değildir. Çocuğumuza ayıp olacağına başkasına ayıp olsun. Başkasına ayıp olacak diye bu bedeli çocuğumuz ömür boyu taşıyor sonra bir bakıyor koca hayat başkalarını memnun etmekte gelip geçmiş....
