Korkularını aşamıyorsun. Küçük taşlar birleşerek koca kayaları | | 𝐕𝐢𝐝𝐚 𝐄𝐧𝐧𝐞𝐠𝐫𝐞𝐜𝐢𝐝𝐚 | ❥

Korkularını aşamıyorsun. Küçük taşlar birleşerek koca kayaları oluşturuyor ve altından kalkamıyorsun. Yıllardır yenmeye çalıştığın her şey fazlalaşarak peşini bırakmıyor. Duymaktan korktuğun kelimeler, tarihler, isimler var. Hâlâ kabullenmek istemediğin gerçekler.. Ha bir de görmekten korktukların var. Bazı nesneler, mektuplar, hediyeler var. Ve daha nicesi. Ama kaçıyorsun onlardan, kabullenemiyorsun. Geçmiş bir pranga oluyor boynunda, geçiremiyorsun. Her gece uyumadan feryatlar edip göz yaşları döküyorsun. Tanrı seni izlerken sen bir nesneye sığınıyorsun. Canını alması için de yakarıyorsun ama seni duymuyor. Sahi hiç duymadı ki. Yine de yüzünden gülümsemeler eksik olmuyor. Sabah uyanınca yine takıyorsun o maskeyi, çıkaramıyorsun. Kimse de anlamıyor. O kadar gerçekçi duruyor ki kimse sorgulamıyor senden olmadığını. Acını, hüznünü saklayan o maskeyi hiç kimse görmüyor. Bazen sen bile sorguluyorsun görüp görmediğini. Sonra sonra alışıyorsun senin bir parçan olduğuna. Hüznünü saklıyorsun. En çok da kendinden. Çünkü acını görmekten ölesiye korkuyorsun. Şayet görürsen altından kalkamayacağını biliyorsun. Güzel kızım yapma bunu kendine. Yalvarırım bu korkuların seni alt etmesine izin verme. Seni senden almasına daha fazla izin verme. Kendini en çok kendinden koru. Fark et en büyük zararı sen kendine veriyorsun. Kendini kendi düşüncelerinden koru küçüğüm. Acıyacak canın kalmadı. Seni senden ettiler, seni kendine hasret bıraktılar. Kahkahalarını özlüyorsun biliyorum. Kendini özlüyorsun. Hadi tekrar kalk ayağa. Ama önce haykır zehrini. Akıt hepsini, daha fazla zehirlenme küçük kızım. Sonra koca bir gülümseme sun her şeye, herkese. Kalk ayağa.