Hz. Ali (r.a.) Sıffîn’dan gelirken Kûfe dışındaki mezarlığa gelince, orada yatanlara hitâben şöyle seslendi:
“Ey yalnızlık diyârının, ıssız yerlerin ve karanlık kabirlerin halkı! Ey toprağa serilmiş, gurbete düşmüş, yalnızlığa arkadaş olmuş, korkunç ve tenhâ yerlere sığınmış kişiler! Siz bizden önce yaşayıp gittiniz. Biz de ardınıza düştük, size ulaşmak üzereyiz. Bırakıp gittiğiniz evleri şimdi eller tuttu. Hanımlarınızı başkaları nikâh etti. Mallarınız paylaşıldı bitti. Bunlar bizim tarafta olup bitenler. Âh! Keşke bir de sizin tarafta olup bitenleri öğrenebilseydik!”
Sonra yanındakilere dönerek şöyle buyurdu:
“Allah’a yemin ederim ki, onların konuşmalarına izin verilseydi:
"En hayırlı azık Allah korkusudur" derlerdi.”
