Mesela giydiğimiz elbiseyi, o elbise için her ne lâzımsa var Edeni anarak giymiyoruz; ama aklımızı o 'giyinme ihtiyacı'na esir ediyoruz. Aklımızı israf ediyoruz kısacası; aklımızı, kalbimizi, vicdanımızı, duygularımızı esir ediyoruz.
Oysa, yapacağımız şey, hiç de zor değil. Eğer ihtiyaçsa yemek, ihtiyaçsa giymek; "Şunda var, bende yok" dediğimden değil, ihtiyaç duyduğum için alacaksam şu, bu... Ama bizi ve onları Yaratanı bilerek. Yaratan, insanı ve ihtiyaç duyduğu şeyleri her ne hikmet ile yaratmışsa... O'nu unutma aracı olarak değil; O'nu düşünme, O'na teşekkür etme aracı olarak...
Yol iki görünüyor şimdi. Öylece insanlığımı yaşamak da; aklımı, kalbimi, duygularımı israf edip hayatımı öldürmek de bana bağlı. Şu dünyaya sığmayan kabiliyetlerimi nefsimin ve midemin esiri kılmak da bana kalmış; şu dünyayı ebedî bir dünyanın hazırlık sınıfı kılmak da...
... devamı..
