Yorulunca kime gidilir, kime anlatır bu anlamsız hisler bilmiyorum. Başımı dizlerime yaslayıp öylece uyumak istiyorum. Böyle sanki uyuyunca geçecek gibi hissediyorum. Her insanın ağladığı şeye ben gülüyorum. Yıllardır kendini yakan yüreğimi söndüremiyorum. Bir fikir, bir akıl istiyorum. Uçurumun kenarında oturup öylece rüzgarı tenimde hissetmek istiyorum. Çok şey istiyorum, farkındayım. Yapamıyorum sanırım. Bileğime bağlanan o intihar ipini çözemiyorum. Canımı yakıyor, bileğimde izi kalkıyor ama çıkmıyor. Sanki hep orada kalıp bana geçmişi hatırlatmak için can atıyor gibi duruyor. Herkes gidiyor da o ip gitmiyor. Sarılmayın bana, benim üşüdüğüm günlerde hiçbiriniz yoktunuz. Şimdi olsanız da fark etmez çünkü ben üşümeyi unutalı çok oldu.
