Hani hep istenir ya çok sevilmek, mümkün olduğunca çok sevilme | ŞİİR HANEM ✨
Hani hep istenir ya çok sevilmek, mümkün olduğunca çok sevilmek.. Hep istersiniz gözü sizden başkasını görmesin.. Hep istersiniz hep ilk siz olun.. İstersiniz ki, her şeyde ama her şeyde siz olun. Gözünü ilk açtığında siz, kapatırken siz. Çok sevildiğiniz her daim söylenir yazılır.. Denir ki, hep sen ol her şeyde sen ille de sen ol bir benim ol benden başka kimse bakmasın sana benim gibi.. Hatta şarkılar söylenir, şiirler yazılır... İntizar bile edilir. O kadar çok sevilir ki fakat hep bu kadar çok sevilmenin acı gerçeği vardır aslında ortada. O can yakıcı dudak bükücü cümle söylenmeye başlandığında mutlu olunan ama devamında ki cümlede gülen gözlerin yarıya indiği tamamlayıcı olan o cümle. "ama.!" "Seni seviyorum ama, Seni istiyorum ama, ben seninle bir ömür geçiririm ama, senin için yaparım ama, senin için canımı bile veririm ama.. vb." Hiç bitmez bu ama'lar hem de hiç! Neden peki? Çünkü kimse koşulsuz sevemez de ondan sevmez demiyorum sevemez.! Denir ki " Sevgili" ye ey sevgili senin için yanarım , kör olurum, biterim, senin için her şey tüm bu yapılanlar, her şeyim sana feda olsun ey sevgili. Sevgilide sanır ki her şey hep kendisi için yapılıyordur.. Belki de gerçekte de öyledir.. kim bilir kim bilemez? İnsanların her zaman yaptıkları ilk yaptıkları hata şudur: Kendi başına gelmeyince anlamaz.. Anlıyorum der, hak bile verir hatta; ancak yaşamadan hiç kimse kimsenin bulunduğu durumu asla anlamaz ve bilemez.. Bu maalesef böyledir.. Yanlış mı ? Hayır! Denemesi bedava.. Hayat insanları hep istedikleri yere değil, olması gereken yaşanması gereken yerlere götürür.. Biz ne kadar çok istesek de, bunun için çabalasak uğraşsak da yaşamamız gerektiği kadarını yaşarız. Bazen nankörlükle suçlanırız, bazen nankörlükle suçlarız, bazen en çok seven biz oluruz, bazen en çok sevilen, bazen hak verirler, bazen çok kolay haksız görülebilirsiniz.. Peki hep çok seven mi kendini haklı görür ? Sevilen hep haksız mıdır? Kalan hep iyidir de giden hep kötü müdür? Neden hep madalyonun tek tarafından bakılır da, biraz çaba sarf edilip diğer tarafını çevirip bakma zahmetinde bulunulmaz? İnsanlar niye iğneyi önce kendilerine batırmaz da hep karşı tarafa batırırlar çuvaldızı? Bu sorulan sorular hiç bitmez, ama hiç.! Ama cevapları her zaman vardır ve basittir... İnsanlar kendi egolarının kölesi olduğu sürece bu hep böyle devam eder, Ne zamana kadar.? Herkes yaşayıp görene kadar yani.. Başına gelinceye kadar.
