DERSE HÂLİS NİYET İLE GİDİLMELİ Hâlis niyete başka bir şey gir | Risâle-i Nûr İzah ve Notlar

DERSE HÂLİS NİYET İLE GİDİLMELİ
Hâlis niyete başka bir şey girmemek ve bu îmânî ve Kur’anî derslerden istifâde etmek ve netîce almak için, şu niyet ve düşünce ve mülâhaza ile derse gitmek lâzımdır:
Şu içinde yaşadığımız zaman, âhirzamandır. Şu zamanda Kur’an’a ve Sünnet’e hücûm vardır. Bu iki esâsı ders verecek hakîkî erbâbı olan ulemâ-ı kirâm ve mürşid-i kâmil de kalmamıştır. O halde tek bir çâre vardır ki; o da şudur: Kur’an’ın bir harfini veya bir hadîs-i şerîfin ma’nasını veyahut fıkhî mesâilden bir mes’eleyi öğrenmek veyahut da Risâle-i Nûr’un îmânî hakîkatlerinden bir dersi dinlemek için, tâlib-i hak, bu derslere gelmelidir.
Hem “Ben, ilmî, amelî ve edebî noktalarda ma’nen yaralıyım. İşte ma’nevî yaralarıma birer devâ olmak maksadıyla, bu derslere devam ediyorum.” mülâhazasıyla derse gitmelidir.
Hem şu dersler, birer Havz-ı Kevser-i Kur’anî’dir. O halde ciddî, samîmî bir tevbe ve istiğfâr ile derse girmelidir ki; tâlib-i hak, Ellah’ın affına ve rızâsına nâil olsun.
Hem insan, Kur’an veya Hadîs’in bir harfinin ma’nâsını öğrenmek için, evinden çıkıp gelirse; yolda gelirken, talebe-i ulûm-u dîniye sınıfına giriyor. Şayet bu mü’min, yolda ölürse, şehîddir; derste ölürse, şehîddir; eve dönerken, ölürse, şehîddir. Kabirde de bu mü’mine hesâb yoktur.
Hem tâlib-i hak, yolda gelirken; sarfettiği paranın, bire “yedi yüz bin” sevâb ve mükâfat olarak ona verileceği, nass-ı hadîsle sâbittir. Eğer kendisi, gelmezse; fakat derse gelen birisinin yol parasını verip onu, gönderirse; bire “yedi yüz” mükâfat alır.
Hem yolda gelirken; meleklerin kanadının üstüne basarak geldiğini söyleyen, hadîs-i sahîhtir.
Hem evden çıkarken; ders-i îmânî ve Kur’ânî için çıkarsa; bu tâlib-i hakkın, o niyetle berâber günahları, afv olur.
İşte bütün bu mükâfat ve netâic-i azîmenin tahakkuku için, niyet-i hâlisenin, çok büyük bir ehemmiyeti vardır. Yâ Rabbi! Kolaylaştır ve muvaffak eyle. Âmîn…
Hadimu’l Kuran