'БҮГИН БИР ҚОСЫҚ ЖАЗАЙЫН...' Бир демге умытып дүньяның исин, | QARAQALPAQ ÁDEBIYATÍ

"БҮГИН БИР ҚОСЫҚ ЖАЗАЙЫН..."

Бир демге умытып дүньяның исин,
Ўақытша кешейин жеткенше күшим,
Еситпей ҳәттеки жүрек урысын,
Мен бүгин тек ғана қосық жазайын...

Билемен ўақытша, кеўил ынжылса,
Ҳә демей қуўанар, күткен күн туўса,
Ал енди қыялым мүмкинлик болса,
Сенсиз де бир мәрте қосық жазайын...

Буўыны он бирден, қатары төртеў,
Шәрт емес оқыған жүректи өртеў,
Фантазияны қойып былай бир шетлеў,
Шынлыққа көзимди қысып жазайын...

Мен не қыялпараз болғанман сонша,
Есимди жыйнайын мийге сөз қонса,
Ышқы-муҳаббатқа берилмей онша,
Ҳеш затты ойламай қосық жазайын...

Не болар "өмирде қайғым жоқ" десем?!
Не қылар бахыттың ләбин өппесем,
Ал енди қәлемим мени сөкпесең,
Бир ойсыз адамдай қосық жазайын...

Дүньяда үш нәрсе ҳақыйқат өзи,
Муҳаббат, Әжел ҳәм Аллаҳтың көзи.
Сонлықтан зерлерге орамай сөзди,
Арасында өтирик қосып жазайын...

"Қосық - бул кеўилдиң мүлки" дегенлер,
Өзим де билемен қайғы жемеңлер,
Бүгин бир сынғанша ағаш еденлер,
Секирип-секирип йошып жазайын...

Ақыллы көринип ҳәлекке қалмай,
Отырайын пәрўайы-пәлекте жандай,
Ҳеш нәрсени сынға, нәзерге алмай,
Әпиўайы ғана қосық жазайын...

Ҳә Өжет!... кеўилиң толдыма енди,
Бояў сиңип, болары болдыма енди,
Илҳам қусын басыңа қондырған едим,
Ал сен болсаң бердиң оның сазайын...

Өжет Байназаров.